Tongariro Alpine Crossing

Zondag 22 februari 2015

Ons plan was om voordat we onze lange wandeltocht bij Tongariro gaan maken, een tussenstop te maken bij Wanganui. Een kleine plaats aan de oost kust van het noorder eiland. De reis gaat echter zo snel dat we besluiten om door te rijden naar Ohakune waar we een mooie camping hebben gevonden dat onze uitvalsbasis gaat worden voor de komende 2 dagen. Eerst maar eens 'geestelijk' voorbereiden op de wandeltocht bij Tongariro, want of we 'm echt gaan doen? dat is nog niet zeker. We horen van veel mensen dat de tocht behoorlijk pittig is en na onze ervaringen bij Roy's Peak (Lake Wanaka) zijn we allebei een beetje huiverig om aan de 19,3 km lange tocht te beginnen. Eerst maar eens naar een i-site om wat meer informatie te vragen. De vriendelijke mevrouw bij de i-site weet ons over te halen... Morgenochtend om 07.30 uur gaan we beginnen! Dat betekent dat de wekker gaat om 05.30 uur... Uhhhhh we hebben toch vakantie???

Maandag 23 februari 2015

Het is 05.30 uur en de regen komt met bakken uit de lucht. Das lekker, gaan wij wandelen! We kunnen nog terug in bed... Nee, we zijn toch geen mietjes? Hup eruit, douchen hoeft niet, nat worden we wel van zelf, haha!
Voordat we bij de start van de tocht zijn, moeten we eerst nog zo'n 1,5 uur rijden. Aangekomen bij de parkeerplaats, zien we de shuttlebus al staan. Deze brengt ons naar de feitelijke startplek. We starten de tocht om 08.15 uur op zo'n 1100m hoogte. De eerste paar kilometers gaan redelijk soepel. Het is gelukkig droog geworden en we lopen met nog veel meer mensen. Dat maakt het wel gezellig. Het parcours is in het begin nog vlak maar begint na een aantal kilometers te stijgen. Het uitzicht is heel bijzonder; ruig, veel rotsen, lava stenen, zand, etc. Wanneer we ongeveer 7 km hebben gelopen zijn we op het hoogste punt bereikt (1900m). Op dat punt is het vooral rotsen en lava stenen die we zien en vanaf dat punt is ook een schitterend uitzicht over de meren met helderblauw water. Wat mooi... Waanzinnig om daar te staan!
Maar dan, de reis downhill. Jemig de pemig, wat was dat zwaar zeg! Meer dan 10 km alleen maar naar beneden lopen. Soms was de route heel erg stijl en glad en had ik wel eens momenten dat ik dacht 'waarom doe ik dit? Is dit leuk? Het is levensgevaarlijk!' Maar als je dan weer zo'n moeilijk stuk hebt afgelegd voel je wel een soort van overwinning, heerlijk is dat. Vooral als je na kweetniet hoeveel traptredes, smalle bospaden, klauteren over rotsen, strompelend eindelijk de finish haalt... Wowwwww!!!
We did it. Een tocht die we niet snel zullen vergeten (maar voor deze vakantie hebben we nu wel even genoeg gewandeld).